Dokładnie dziesięć lat temu, 19 września 2014 roku, oficjalnie otwarte zostały drzwi Gdańskiego Teatru Szekspirowskiego, który obecnie jest jednym z najbardziej istotnych punktów na kulturalnej mapie Polski. Od początku jego nietypowy kształt budził wiele emocji, jednak jak przekonywał Renato Rizzi, włoski architekt odpowiedzialny za projekt, wszelka twórczość artystyczna, w tym architektura, potrzebuje czasu aby została zaakceptowana przez społeczeństwo.
Włoski projektant miał rację. Choć nie brakuje krytyków, to warto wiedzieć, że Gdański Teatr Szekspirowski cieszy się uznaniem zarówno w kraju jak i zagranicą. Zdobył wiele prestiżowych nagród i nominacji. Uznany został za jeden z najciekawszych obiektów architektonicznych ostatnich lat. W gronie 47 finalistów znalazł się na przykład w konkursie o Najlepszą Europejską Nagrodę Architektoniczną im. Ludwiga Miesa van der Rohe za rok 2014.
Dwa lata później projekt zaistniał również na największym portalu Architizer, gdzie w konkursie z tysiącem innych projektów z 100 krajów, Gdański Teatr Szekspirowski został nominowany w dwóch kategoriach, a w jednej z nich – Hall/Theatre – zdobył pierwsze miejsce.
Specjaliści od architektury chwalą Teatr za jego subtelną elegancję. Można usłyszeć określenia jak „elegancka szkatuła w kolorze antracytu”. Ten efekt osiągnięto dzięki pokryciu bryły budynku ręcznie formowanymi ceramicznymi cegłami o holenderskim pochodzeniu, których jest 620 tysięcy. Nie wszyscy jednak doceniają ten kolor, uznając go za „zbyt ciemny” czy „ponury”.
Forma budynku również nie wszystkim przypadła do gustu. Nie zmienia to jednak faktu, że według ekspertów, Renato Rizzi stworzył nowoczesną interpretację dawnej miejskiej stylistyki. W projekcie uwzględnił wąskie uliczki, dziedzińce i zacienione zaułki, które poprzez jasne schody z kamienia prowadzą na tarasy przypominające gotyckie kościoły z ciemnej cegły. Z tarasów rozpościera się widok na panoramę historycznego Gdańska.
Inspiracja średniowiecznymi osiągnięciami jest widoczna na zewnątrz budynku, gdzie ściany są poprzecinane przyporami podobnymi do tych znajdujących się na 77-metrowej wieży dzwonnej Bazyliki Mariackiej. Kształt budynku nawiązuje dodatkowo do Szkoły Fechtunku, która w 1687 roku była zlokalizowana w tym samym miejscu. Znajdowała się tam scena dla aktorów z Anglii. Była zbudowana z drewna, który króluje również we wnętrzu teatru. Ciężkie zewnętrzne ściany kontrastują tu z lekkością jasnych belek i balustrad.
Ostatnim atutem Teatru jest techniczna innowacja w postaci otwieranego dachu. Pokryty jest on patyną o zielonkawym kolorze, charakterystycznym dla starożytnych przedmiotów wykonanych z miedzi. Kiedy dach jest otwarty, aktorzy mogą występować pod gołym niebem. To jedyny taki teatr na świecie.